“Het moeilijkste vind ik de stilte in huis als ik thuiskom. Dat ik niet meer tegen Ton kan vertellen hoe het was bij mijn vrijwilligerswerk bijvoorbeeld. Toch red ik me best goed. Gelukkig heb ik veel steun aan ons hondje Bonny. Met haar ga ik ook langs diverse zorgcentra, waar ze aaihondje is voor demente bewoners.
Ton is totaal onverwachts in zijn slaap overleden. Normaal zette hij het belletje van de wekkerradio altijd uit. Toen dat niet gebeurde, had ik door dat het mis was. Ton bleek te zijn overleden aan acuut hartfalen.
We spraken regelmatig met elkaar over de dood. Daardoor wist ik precies wat Ton wel en niet wilde. De keuze voor Natuurbegraafplaats Bergerbos hadden we al lang geleden gemaakt. Het is dichtbij Herkenbosch, het dorp waar ik ben opgegroeid. Cremeren vonden we niet fijn en een graf op een gewoon kerkhof wilden we ook niet. Dat moet je bijhouden. Op een natuurbegraafplaats mag het juist verwilderen en opgaan in de natuur. Bovendien lig je hier voor eeuwig.”
Tak
“Samen met vrienden ging ik een plekje voor Ton uitzoeken op Bergerbos. Toen we op een mooie plek in de buurt van een vogelhuisje stilstonden, hoorden we opeens gekraak. Een tak kwam naar beneden en bleef halverwege een boom hangen. Dat voelde als een teken van Ton. Ik dacht meteen: er is meer tussen hemel en aarde. Die plek is het geworden, ook omdat Ton een echte vogelliefhebber was.
De uitvaart was, zoals Ton het gewild had, in kleine kring. Er waren alleen wat naaste familie, vrienden en buren bij. We kwamen op Bergerbos bij elkaar en liepen naar het graf. Daar hadden we een kleine dienst. De uitvaarverzorgster sprak heel mooi en als laatste heb ik Ton zelf toegesproken. Recht vanuit mijn hart. Tot slot hebben we samen het Onze Vader en Wees Gegroet gebeden. Daarna hadden we een koffietafel in de ontmoetingsruimte van Bergerbos.”
Steun
“Ton was een heel actieve man. Hij deed veel vrijwilligerswerk voor de voetbalclub in Heythuysen, in het bijzonder voor het team van kinderen met een beperking. Die waren allemaal dol op hem. Velen kwamen na de uitvaart op bezoek.
Ik heb het afgelopen jaar ontzettend veel steun ervaren van de mensen om mij heen. Ze komen langs, nodigen mij uit om bij hen te komen eten en bellen regelmatig. Heel bijzonder vond ik dat ook op mijn vrijwilligerswerk in een zorgcentrum in Haelen werd stilgestaan bij het overlijden van Ton. Toen er rond Allerheiligen een herdenkingsdienst was voor alle overleden bewoners, werd Ton ook genoemd.
Natuurlijk voel ik verdriet om zijn overlijden, maar ik voel me tegelijkertijd heel sterk en ga niet zitten treuren. Ik ben dankbaar dat we 47 heel fijne jaren hebben gehad samen en dat Ton niet heeft hoeven lijden. Hij blijft voor altijd mijn grote liefde.”
Januari 2025