“In 2015 voelde Katrijn een knobbeltje in haar borst. Al snel werd duidelijk dat het borstkanker was. Na een reeks bestralingen leek ze genezen. In 2018 kreeg ze echter enorme last van rugpijn. Het bleken uitzaaiingen te zijn. Ze onderging chemokuren en immunotherapie in Maastricht en Antwerpen, maar de kanker was helaas te sterk.
Toen het heel slecht met haar ging, zei ze op een avond tijdens het eten: ‘Als ik overlijd, wil ik op een natuurbegraafplaats begraven worden.’ Toen zei ik: ‘Dat vind ik fijn, want dat wil ik ook.’ We hadden het er nooit eerder over gehad. Ik vroeg me steeds af hoe ik erover zou kunnen beginnen, maar ik durfde niet. Gelukkig begon ze er zelf over. Direct erna heb ik de kinderen geïnformeerd en zij hebben contact opgenomen met Bergerbos.
Onze dochters, Kim en Maud, hebben samen een plekje uitgezocht. Toen ze ons thuis een foto lieten zien, waren we allebei blij en opgelucht. Het is een schitterende plek onder een beukenboom. De zon schijnt vaak tussen de takken door op het graf van Katrijn. Toen ik er een tijdje geleden een foto van maakte, vormde het zonlicht een hart op het graf. Zo mooi.”
Lach
“Katrijn was heel sociaal en betrokken bij alles. Ze was ontzettend begaan met onze kinderen en kleinkinderen en maakte regelmatig uitstapjes met ze, zoals winkelen in Maastricht. Daar kon ze echt van genieten.
Ze heeft enorm gehuild omdat ze afscheid van ons moest nemen, maar op een gegeven moment zei ze: ‘Ik kan niet meer.’ Ze gaf toen aan op dinsdag te willen gaan slapen. Op vrijdag – 30 november – was de verjaardag van haar overleden broer Jozef. Ze zei: ‘Dan ga ik overlijden.’ Dat leek haar mooi, omdat ze het gevoel had dan dicht bij hem te zijn.
Op dinsdag kwam de huisarts voor de palliatieve sedatie. Vanaf het moment dat ze in slaap werd gebracht, verscheen een lach op haar gezicht. De pijn was verdwenen. En ze is inderdaad op vrijdag in de vroege avond overleden.”
Steen
“We hadden een heel mooie afscheidsdienst op Bergerbos. Ze lag in een kist van essenhout die ik had uitgezocht bij een meubelmaker. Tijdens de dienst was een fotopresentatie te zien en waren er allerlei toespraken. Ik heb zelf ook gesproken. Een kennis van mijn oudste dochter begeleidde de dienst. Toen we naar het graf liepen, zat ons jongste kleinkind op de kar naast de kist van Katrijn. Samen met de kinderen heb ik de kist in het graf laten zakken. Daarna gingen we terug naar het ontmoetingscentrum voor een koffietafel met soep.
De steen op Katrijns graf is ooit opgegraven door haar vader. Hij gaf hem aan ons om naast onze vijver te zetten. Dat zag er leuk uit. Toen we later van Geleen naar Herten verhuisden, heb ik opnieuw een vijver gegraven en de steen een mooie plek gegeven.
Nadat Katrijn was overleden, zag ik op Bergerbos veel graven met keien. Zo bedacht ik om de vijversteen bij haar graf te zetten. Het maakte de cirkel rond. Op de steen heb ik in haar eigen handschrift haar naam geschilderd en de woorden Carpe Diem. Het is een verwijzing naar de Noord-Brabantse wandelsportvereniging Carpe Diem, waar Katrijn en ik elkaar leerden kennen, maar ook een herinnering om de dag te plukken. Toen Katrijn wist dat ze doodging, drukte ze mij op het hart dat ik niet bij de pakken neer moest gaan zitten.”
Veranderd
“Ik was vroeger een grote piekeraar, maar door de dood van Katrijn maak ik me veel minder zorgen. Ik laat nu alles op me afkomen en denk: wat maakt het uit, morgen kan het afgelopen zijn. Ik ben stukken gemakkelijker en verdraagzamer geworden. Ik put kracht uit wat Katrijn heeft doorstaan en ben dankbaar dat we tot het einde open met elkaar konden communiceren. Het geeft me ook nog steeds een goed gevoel als ik tegen haar foto praat of als ik bij haar graf sta.”
Oktober 2024