“Thom was violist in Het Brabants Orkest. In december 2004 kreeg hij de diagnose maagkanker in een vergevorderd stadium. De artsen gaven hem aanvankelijk nog maar drie maanden. Met chemokuren werden er dat uiteindelijk veertien. Thom wilde niet praten over ‘als ik straks dood ben’, omdat hij vond dat hij dan opgaf. Ik was er wel al mee bezig. Hij vond dat ik zijn afscheid maar moest regelen zoals ik dat wilde, omdat hij er dan toch niet meer bij was.
Ik had een duidelijke voorkeur voor cremeren. We wandelden in die tijd veel met onze hond in de Drunense Duinen, waar we vlakbij woonden. Eerst dacht ik daar zijn as uit te strooien, maar het stond me tegen dat zijn naam dan nergens vermeld stond. Als je overlijdt, verdwijnt je naam al op zoveel plekken. Ik wilde per se een plek waar zijn naam zou blijven bestaan. Toen ben ik op internet gaan zoeken naar natuurbegraafplaatsen en kwam ik al snel bij Bergerbos uit. In die tijd waren er nog maar weinig andere natuurbegraafplaatsen.”
Een mooie kampeerplek
“Thom was een halve Limburger. Zijn moeder kwam uit Helden-Panningen. Als kind ging hij daar vaak logeren bij familie. Later ging hij studeren aan het conservatorium in Maastricht. Daar had hij nog altijd veel vrienden. Bergerbos ligt mooi halverwege tussen Maastricht en Helden-Panningen.
Toen ik de eerste keer met mijn zusje ging kijken, werd ik meteen geraakt door het prachtige bos. Daarna ben ik met onze twee zonen teruggegaan en hebben we een plekje uitgezocht. Wij zijn raskampeerders en als dit een camping was geweest, hadden we ongetwijfeld op die plek onze tent opgezet. Je hebt er de beschutting van het bos, maar tegelijkertijd zit je dicht bij de rand en heb je mooi uitzicht over de weilanden.
We hebben de as van Thom rechtstreeks in de grond begraven, dus zonder urn. Dat ‘vrijlaten’ vond ik een fijn idee. De beukenboom naast het graf was destijds nog jong. Inmiddels is hij heel groot. Ik heb het gevoel dat er een stukje van Thom in zit. Op de kei heb ik zijn naam en geboorte- en sterfdatum laten zetten. De rest is natuur, zonder allerlei toestanden.
Een half jaar na zijn overlijden hebben we de as begraven. Het was op de dag dat Thom en ik dertig jaar getrouwd zouden zijn. Toen we naar Bergerbos reden, was het verschrikkelijk weer. Mijn jongste zoon reed en ik zat achterin met de urn op schoot. Het was een barre tocht. Toen we op Bergerbos de as in het gat wilden doen, waaide het zo hard dat er wat as uitwaaide. Daar konden we wel om lachen. We zeiden: ‘Kijk nou, hij wil er nog niet in ook niet.’
Later die middag kwam onze familie naar Bergerbos. Op het moment dat we met zijn allen rondom het graf stonden, scheen een zonnestraal precies op de grafsteen. Alsof Thom er toch nog bij was. Iedereen was er stil van.”
Rouwen
“De afscheidsdienst in het crematorium – met een prachtig concert van de collega’s van Thom - en het begraven van de as, voelden voor mij als een waardige afronding. De periode daarna was heftig, vooral ’s nachts als ik niet kon slapen. Uiteindelijk werd het verdriet wel minder, maar het gaat niet over; je leert ermee leven. Ik kan na achttien jaar nog steeds volschieten als ik iets hoor, zie of ruik dat me aan Thom doet denken.
Ik heb Thom leren kennen toen ik achttien was, dus we zijn samen volwassen geworden. Na zijn overlijden moest ik mezelf opnieuw uitvinden. Ik had ontzettend het gevoel dat ik in ons huis was achtergebleven. Alles ademde nog Thom en zijn muziek. Op een gegeven moment heb ik in mijn eentje een nieuw huis gekocht en laten verbouwen. Dat gaf mij ruimte en een boost van zelfvertrouwen.
Inmiddels heb ik al twaalf jaar een nieuwe relatie. Hij respecteert dat Thom een stuk van mijn hart is waar niemand aankomt. Je kunt toch ook van twee kinderen houden?! Ik denk wel nog vaak hoe zonde het is wat Thom allemaal moet missen, zoals onze drie kleinkinderen. Toch heb ik me nooit kwaad gemaakt om zijn dood. Dat is de natuur. Je kunt alleen maar proberen alles zo goed mogelijk af te sluiten. Voor mijn gevoel is dat gelukt en heb ik hem op een mooi plekje achtergelaten.”
Juni 2024